بهار كه ميشود احساسم يه جوري قلقلك مي شود يك جوري دلم شور مي زند گاهي مثل نگراني هاي قبل از ديدار يك نگراني شيرين دوست داشتني وقتي كه من منتظر بودم و تو در راه بودي. هنوز هم كه مي نويسم دلم آب ميشود براي آن روزها. براي تو براي قديمها براي خيابانهاي پر درخت براي كوچه اي كه تو مرا در آن بوسيدي. وقتي دو نفره هاي مردم را مي بينم دلم از آن روزها مي خواهد. دخترهاي منتظر و دلواپس مرا به ياد قديمهايم مي اندازند. بهار را دوست دارم براي همين يادآوريهاي دلشوره ناك. اين كه يك پدر بزرگ هست كه با كلامش.